عنوان این مقاله انواع درد در دیوان سنایی» است.بخش گسترده ای از شعر و ادب ما بیان دردها و رنج هاست و درد و اندوه مردم را شاعران و ادیبان، به دلیل روح حساس و طبع و ذوق لطیف، بهتر از دیگران میتوانند بیان کنند و زبان حال عموم گردند. درد و رنج هایی که در اشعار شاعران دیده میشود، متفاوت است و هر یک، زبان و بیانی خاص میطلبد. «درد»، در معنی الم روحی که در ادبیّات، اصالتی بیچون و چرا دارد؛ نزد نویسندگان و شعرای متمایل به صوفیّه، خصوصاً حکیم سنایی، آمادگی روحی برای پذیرش امور ذوقی و حقایق روحانی و هر آن چیزی است که میتواند انگیزهی حرکت سالک، به سوی مقصود گردد. گاهی نیز در دیوان حکیم سنایی، در معنای عشق به کار رفته است. درد در دیوان وی انواع مختلف دارد: دردهای شخصی، اجتماعی، سیاسی، دینی، مذهبی، فلسفی، عرفانی و عاشقانه، که حکیم سنایی، با بیانی زیبا و دلنشین به آنها پرداخته و هر یک جلوهای خاصی، به سرودههای وی بخشیده است. سنایی مبتکر شعر سیاسی و اجتماعی، در قالب زهد و عرفان و اخلاق است. وی چون روشنفکری دردمند، نگران انحرافات فردی، اجتماعی، سیاسی جامعهی خویش بوده، به همین دلیل، او را بزرگترین سرایندهی «شعر اجتماعی» دانستهاند، که چون منتقدی اجتماعی و سیاسی از دردهای جامعهی خویش مینالد و با شجاعت، با بیداد زمانه میستیزد. تصوّف سنایی، رنگ دین به خود میگیرد و حماسهی صوفیانه، از سنایی آغاز میگردد که میتوان او را قافله سالار شعر صوفیانه دانست. شعری که بیان دردهای مردم، با آمیزهای از همهی سایه های روحی و فرهنگی آنهاست.
برچسب ها : سنایی , حکیم سنایی , دیوان سنایی , سنائی , واژه درد در اشعار سنایی , درد , ادبیات ,